Pienińskie łąki
Pienińskie Łąki leżące na terenie Pienińskiego Parku Narodowego powstały w wyniku wielowiekowej działalności lokalnych mieszkańców. Początkowo po wykarczowaniu lasów tereny dzisiejszych łąk w większości użytkowane były jako pola orne. Dopiero pod koniec XIX wieku zaczęto je przekształcać w użytki zielone. Dzisiaj posiadają wysokie walory przyrodnicze. Urozmaicają krajobraz i w istotny sposób zwiększają jego różnorodność. Ekstensywnie użytkowane (brak nawożenia, późne jednokrotne koszenie) są siedliskiem wielu roślin kwiatowych. Na 1 metrze kwadratowym można stwierdzić 30-40 gatunków, a na 100 metrach kwadratowych w niektórych płatach ich liczba dochodzi do 70. Do tego bogactwa należy jeszcze dodać wielką różnorodność mchów oraz grzybów kapeluszowych pojawiających się najobficiej po sianokosach. Licznie występują tu gatunki rzadkie i zagrożonych. Łąki pienińskie słyną jako miejsce występowania niezwykle bogatej fauny bezkręgowców, przede wszystkim owadów.
Najcenniejsza umiarkowanie sucha łąka pienińska z przelotem pospolitym, koniczyną pagórkową i pogiętą, rozwijająca się na lipcowe koszenie, usuwanie biomasy i bardzo umiarkowane nawożenie. Zaprzestanie koszenia powoduje wkraczanie gatunków leśnych i naturalne zalesianie łąk. Zbyt obfite nawożenie, jak i jego brak jest przyczyną zmiany składu gatunkowego zbiorowiska. Występowanie umiarkowanie suchych
łąk jest niemal całkowicie ograniczone do Pienin, a jedynie jego zubożałe odpowiedniki spotkać możemy wsąsiednich pasmach górskich. Wśród roślin kwiatowych występujących w zbiorowisku na szczególną uwagę zasługują storczyki: samiczy, męski, kukułka bzowa, kukułka Fuchsa, storczyca kulista, podkolan biały, gółka długoostrogowa, ozorka zielona, listera jajowata. Inne rosnące tu gatunki to: mieczyk dachówkowaty, chaber driakiewnik, wilżyna bezbronna, kozibród wschodni, dzwonki; rozpierzchły i skupiony, lucerna sierpowata, macierzanka zwyczajna, jaskier wielokwiatowy, babka średnia, komonica zwyczajna, wiązówka bulwkowa, szelężniki: większy i mniejszy, groszki: łąkowy i leśny, krzyżownice: czubata i zwyczajna, biedrzeniec mniejszy.
Wraz ze wzrostem wysokości zmienia się skład florystyczny łąk. Na nieużytkowanych, ocienionych obrzeżach większych polan oraz opuszczonych niewielkich polanach śródleśnych, na wysokości do 800 m n.p.m. rozwijają się łąki ziołoroślowe niższych położeń. Bogactwo tych łąk jest umiarkowane. Rosną tu m.in. jarzmianka większa, biedrzeniec wielki, goryczka trojeściowa, przywrotnik ostroklapowy, świerząbek orzęsiony. Polany pod Trzema Koronami, na Kosarzyskach, Wyrobku, Klejczynie porastają bujne pienińskie łąki ziołoroślowe. Koszone nieregularnie, raz na 2-3 lata charakteryzują się bujniejszą niż łąki ciepłolubne roślinnością. Panują tu gatunki ziołoroślowe; ciemiężyca zielona, okrzyn szerokolistny, złocień podbaldachowy, dziurawiec czteroboczny. Wczesną wiosną zakwitają łany przebiśniegów, a póżnym latem ostrożeń głowacz. W zborowisku rosną również gatunki ciepłolubne: wilczomlecz sosnka, jaskier wielokwiatowy, kłosownica pierzasta, czyścica storzyszek oraz trawy. Pienińską łąkę ziołoroślową spotyka się w zakresie wysokości 750-950 m n.p.m., w miejscach dość silnie nachylonych, umiarkowanie nasłonecznionych.
Na łąkach, w miejscach lokalnych wysięków wody rozwija się wilgotna łąka ostrożeniowa. Gatunkiem
dominującym jest tu ostrożeń łąkowy. Z innych roślin wilgociolubnych częste są: pępawa błotna, knieć błotna, kulik zwisły, sitowie leśne. Bardzo ciekawym zbiorowiskiem jest eutroficzna młaka górska. Wykształca się w miejscach z wolno sączącą sie wodą bogatą w węglan wapnia. Charakterystycznymi składnikami zbiorowiska są: kozłek całolistny, turzyca Davalla, turzyca żółta oraz wełnianka szerokolistna. W zbiorowisku tym rośnie owadożerny tłustosz zwyczajny i piękny storczyk - kruszczyk błotny. Warstwę przyziemną budują mchy. Młaki eutroficzne występują od podnóży Pienin po około 800 m n.p.m. w miejscach prawie płaskich zarówno dość dobrze nasłonecznionych jak i zacienionych.
